عمارت اسپنسر به صورت طرحی به شکل حرف U طراحی شده بود. تالار ورودی که به سمت جنوب قرار داشت، در جلوی ساختمان و در مرکز موقعیت داشت. دو بال شرقی و غربی این تالار را احاطه می‌کردند و به سمت شمال و اطراف محوطه امتداد می‌یافتند.

تالار ورودی دو طبقه ارتفاع داشت و مسیر اصلی عبور و مرور بود؛ ویژگی‌ ای که در طراحی عمارت‌ ها معمول است. طبقه دوم این تالار به صورت حلقه‌ ای دور اتاق قرار گرفته بود و توسط ستون‌ های شبه نئوکلاسیک نگه داشته می‌شد. در مرکز راهرو، پلی به سمت شرق و غرب وجود داشت.

این تالار تغییراتی فراتر از طرح‌ های شناخته‌ شده جورج تروور داشت. به‌ عنوان مثال، در پشتی مخفی به شکل یک تابلوی نقاشی و دروازه‌ ای زیر پله‌ ها که به محراب منتهی می‌شد، در آن تعبیه شده بود. این تغییرات قطعاً توسط تروور طراحی نشده بودند.

بال غربی عمارت شامل چندین بخش بود: سالن غذاخوری، بار، کتابخانه، گلخانه، اتاق مطالعه، یک اتاق خواب و دو انبار. سالن ناهارخوری که ارتباط بین تالار ورودی و بال غربی را برقرار می‌کرد، اتاقی مستطیلی با پنجره‌ هایی به سمت جنوب بود.

در سمت غربی سالن، شومینه‌ای قرار داشت که بالای آن نشان خانوادگی اسپنسر نصب شده بود. در سمت شمالی اتاق، ساعت قدیمی بزرگی به‌ صورت سفارشی روی ریل نصب شده بود. اگر این ساعت روی زمان خاصی تنظیم می‌شد، حرکت می‌کرد و یک محفظه مخفی را آشکار می‌ساخت.

بار عمارت به عنوان اتاقی برای سرگرمی ساخته شده و در ابتدا فقط برای نواختن موسیقی طراحی شده بود، اما طبق دستور اسپنسر، پیانویی در آن نصب شد که به یک محفظه مخفی در اتاق دسترسی داشت.

گلخانه که پنجره‌ ای به سمت محفظه مخفی داشت، محلی بود که اسپنسر قصد داشت گل‌ های خود را در آن پرورش دهد. موقعیت گلخانه غیرعادی بود زیرا هیچ پنجره‌ ای برای ورود نور طبیعی نداشت.

کتابخانه در طبقات دوم و سوم قرار داشت و محل نگهداری کتاب‌ های علمی و دیگر کتاب‌ های اسپنسر بود. در همین طبقه، اتاق مطالعه‌ ای نیز وجود داشت که دو مجسمه عقاب به عنوان مکانیزم امنیتی در آن نصب شده بودند.

در سمت جنوبی ساختمان، تراسی بزرگ قرار داشت که دور سالن ناهارخوری پیچیده شده بود. این تراس به دستور اسپنسر گسترش یافته بود تا فضای کافی برای بازی سگ‌ هایش فراهم کند.

بال شرقی عمارت در طبقه همکف شامل مجموعه‌ای از اتاق‌های کوچک‌تر و متنوع‌تر بود. این بخش شامل دو گالری هنری، حمام، اتاق نشیمن، اتاق مطالعه و اتاق تعویض لباس می‌شد.

گالری کوچک‌تر که قبلاً به‌عنوان اتاق نشیمن شناخته می‌شد، محلی بود که اسپنسر مجسمهٔ “زن آب‌کش” خود را در آن قرار داده بود. گالری دیگر، با استفاده از یک معمای نوری پیچیده، ورودی مخفی‌ای به باغ را باز می‌کرد.

بین این دو گالری، اتاقی قرار داشت که اسپنسر از آن برای نگهداری تجهیزات علمی و نمونه‌های تحقیقاتی استفاده می‌کرد. این اتاق به اتاق تعویض لباس راه داشت. در نقشه‌های تروور از این نمایشگاه علمی نامی برده نشده است و این احتمال وجود دارد که او از ماهیت واقعی آن بی‌اطلاع بوده باشد.

یکی از تله‌ های خطرناک طراحی‌ شده توسط تروور در اتاقی کوچک قرار داشت که به «اتاق نشیمن شماره ۲» منتهی می‌شد. اگر کسی تفنگ شکاری نصب‌ شده روی دیوار این اتاق را برمی‌داشت، درهای اتاق بسته می‌شدند و سقف به آرامی پایین می‌آمد و فرد داخل اتاق را له می‌کرد.

در بخش جنوبی طبقه دوم، تراس بال شرقی قرار داشت. این تراس در امتداد بال شرقی و بخشی از اطراف اتاق زیرشیروانی ادامه پیدا می‌کرد که برای انبار وسایل استفاده می‌شد.

این طبقه از بال شرقی عمدتاً برای سرگرمی و استراحت مهمانان طراحی شده بود. بسیاری از اتاق‌های آن نسخه‌های کوچک‌تری از اتاق‌های دیگر عمارت بودند، از جمله اتاق غذاخوری، کتابخانه و اتاق نشیمن که همگی در نزدیکی اتاق‌های مهمان قرار داشتند.

برای تفریح، یک گالری وجود داشت که مجموعه زره‌های قرون وسطایی اسپنسر را در خود جای داده بود. همچنین گالری هنری دیگری نیز ساخته شده بود که به‌جای اتاق بیلیارد که قبلاً در نقشه‌ها پیش‌بینی شده بود، قرار گرفت. این گالری هنری بعدها طوری تغییر داده شد که دیوارهای متحرک داشته باشد؛ بخشی از یک تله که در نهایت به گودالی مخفی در طبقه همکف منتهی می‌شد.

این گودال در نقشه‌های تروور وجود نداشت و فقط به‌صورت یک فضای سیاه و بی‌نام نمایش داده شده بود. در همین گودال، سنگ‌قبر تروور نیز قرار داده شده بود.

طبقهٔ زیرزمین به‌طور خاص بسیار کوچک طراحی شده بود. طبق نقشه‌ها، یک راه‌پله از بال غربی مستقیماً به آشپزخانه راه داشت. آسانسوری در این طبقه تعبیه شده بود که دسترسی سریع به طبقه دوم، درست بیرون کتابخانه، را فراهم می‌کرد.

از آشپزخانه، راهرویی به جعبه‌ فیوز عمارت منتهی می‌شد. با وجود اهمیت زیاد این بخش، جنس سنگ کوهستانی منطقه که سرشار از آهک بود، باعث می‌شد زیرزمین در معرض خطر سیلاب باشد. به‌نظر می‌رسد تروور از این خطر آگاه بود، چراکه با شرکت برق محلی درباره نصب تجهیزات ایمنی مشورت کرده بود.

در نسخه نهایی عمارت، این راهرو همچنین به بال شرقی منتهی می‌شد، درست در زیر همان محلی که سنگ‌قبر تروور قرار داشت.